Անոմիստական - այս տիպի սուիցիդի դեպքում դոմինանտող զգացմունքը զայրույթն է: Անոմիստական սուիցիդի ժամանակ նկատվում է խորը թշնամանք, հակակրանք, մերժողականություն կյանքի նկատմամբ: Բելոգլազովը գտնում է, որ անոմիստական սուիցիդների քանակը երկրի սոցիալական լարվածության ցուցանիշ է հանդիսանում: Այս սուիցիդի դեպքում խոսվում է պրոյեկտիվ պաշտպանական մեխանիզմի մասին: Օգտագործելով պրոյեկցիան` այն, ինչ պատկանում է իրեն, անհատը, վերագրում է շրջապատող միջավայրին, որի ծայրահեղ կետում առաջանում է անոմիայի ֆենոմենը:
Դյուրգհեյմն անդրադարձել է նաև հոգեկան հիվանդների կողմից կատարվող սուիցիդի առանձնահատկություններին և առաջարկել հետևյալ դասակարգումը.
1. մանյակալ սուիցիդ - այս տիպը բնորոշ է նրանց, ովքեր տառապում են հալյուցինացիաներով կամ զառանցանքային գաղափարներով: Հիվանդը սպանում է իրեն, որպեսզի խուսափի երևակայական վտանգից, ամոթից կամ էլ ենթարկվում է, իր համար, ինչ-որ գերբնական ուժի կողմից տրվող հրամաններին:
2. մելանխոլիկների սուիցիդ - հանդիպում է այն անձանց մոտ, ովքեր գտնվում են խորը հիասթափության, վշտի մեջ: Այսպիսի վիճակում մարդը չի կարող ճիշտ ձևով սահմանել իր վերաբերմունքը շրջապատող մարդկանց և առարկաների նկատմամբ: Նրան ոչինչ չի գրավում, ամեն ինչ պատվում է սևով, կյանքը թվում է անիմաստ, հոգնեցուցիչ և տխուր: Ելնելով նրանից, որ այս վիճակը հիվանդի մոտ ոչ մի րոպե չի դադարում, նրա մոտ սկսում է առաջանալ սուիցիդալ անհաղթահարելի ցանկություն: Վերջինս ամուր ձևով ֆիքսվում է նրա ուղեղում, դոմինանտում այնքան ժամանակ, մինչև իրականացվի:
3. կպչուն մտքերով տառապող մարդկանց սուիցիդ - այսպիսի վիճակում սուիցիդը պայմանավորված չէ ոչ իրական և ոչ էլ երևակայական մոտիվներով: Վարքի հիմքում ընկած է սեփական մահվան մասին կպչուն միտքը, որն առանց էական պատճառի սկսում է դոմոինանտել հիվանդի ուղեղում: Հիվանդը տարվում է այդ գաղափարով, թեև շատ լավ հասկանում է, որ դրա համար չկա ոչ մի նպաստող առիթ: Դա դատողություններին չենթարկվելու բնազդային ցանկություն է:
4. իմպուլսիվ սուիցիդ - ինչպես նախորդ, այնպես էլ այս դեպքում հիվանդը սուիցիդ կատարելու համար չունի ոչ իրական, ոչ էլ երևակայական հիմնավորում: Նախորդ տեսակների և սրա միջև եղած տարբերությունը կայանում է նրանում, որ եթե կպչուն մտքերը երկար ժամանակ հետևում են հիվանդին և հետզհետե գերի դարձնում նրա կամքը, ապա սուիցիդի այս տեսակը առաջանում է հանկարծակի` անհաղթահարելի իմպուլսից: Ընդհանուր առմամբ կարելի է նշել, որ հոգեկան հիվանդների սուիցիդը կամ դրդապատճառներ չունի, կամ էլ դրանք խիստ երևակայական են: | 
