5-7 տարեկան: Այս շրջանի կարևոր գծերից մեկը հանդիսանում է աբստրակտ մտածողության զարգացումը, ընդհանրությունների, դասակարգումների կարողությունը, ինչպես նաև ժամանակի ու տարածության կատեգորիաների գիտակցումը: Այս տարիքում առաջատար է հանդիսանում մահվան վախը: Նրա առաջացումը նշանակում է ժամանակի ու տարածության մեջ տեղի ունեցող տարիքային փոփոխությունների անդառնալիության գիտակցում: Այսպես, թե այնպես, կարող է արտահայտվել այն դեպքում, երբ ծնողները երեխայից պահանջում են ավելի մեծ ինքնուրույնություն, քան ինքն ունակ է: Մահվան վախը բարոյական–էթիկական կատեգորիա է, որ նշում է զգացմունքների հասունության, խորության մասին, ու այդ պատճառով առավել արտահայտված է հուզականորեն զգայուն և տպավորվող երեխաների մոտ, որոնք ունակ են աբստրակտ մտածելու: Ըստ հետազոտությունների, մահվան վախը սերտ կապված է հարձակման, մթի, երազային հերոսների, հիվանդությունների, ծնողների մահվան, մղձավանջային երազների, կենդանիների, աղետների, կրակի, հրդեհի ու պատերազմների վախերի հետ: Վերջին 6 վախերը տիպիկ են հատկապես բարձր նախադպրոցական տարիքի երեխաների համար:
Այս տարիքին բնորոշ է նաև ուշանալու վախը, որը հիվանդագին սրացած է ու չլուծվող ներքին անհանգստության սինդրոմ, այսինքն նյարդային տագնապ, երբ անցյալը վախեցնում է, ապագան տագնապ է ներշնչում, իսկ ներկան՝ անհանգստացնում: Մահվան վախի դրսևորման նևրոտիկ ձևը հանդիսանում է վարակվելու վախը: Սովորաբար մեծերի կողմից ներշնչված հիվանդությունների վախ է, որոնցից ըստ իրենց խոսքերի կարելի է մահանալ: | 
